lisannegaatnaarghana.reismee.nl

Terug in Nederland...

Hoii allemaal!

Ja, dit hadden de meeste niet zien aankomen... ik ook niet. Sinds de vorige blog is er nog meer gebeurd dan daarvoor. Ik ben namelijk, na 2 weken in Ghana geweest te zijn, sinds zondag terug in Nederland. De keuze om terug naar Nederland te gaan is volledig mijn eigen keuze geweest en heeft niet gelegen aan het project waar ik heb gewerkt of aan de mensen daar. De eerste halve week dat ik alleen op het project werkte was voor mij heel zwaar en ik was dan ook erg blij toen de twee belgen arriveerde. Ik kon nu mijn verhalen, de cultuurverschillen, maar ook de mooie momenten delen met andere mensen. Ik had zin om samen met hen activiteiten te organiseren en natuurlijk vond ik het ook fijn om gewoon even Nederlands te kunnen praten. De dagen erna vond ik het een stuk gezelliger om te werken en ik had er meer zin in. Ik leerde de kinderen steen, papier, schaar, heb met ze gedanst en gezongen, en probeerde ze Nederlands te leren. S'ochtends pompte ik water voor ze en hielp ik ze met wassen. Ook had ik een wereldkaart meegenomen om te laten zien waar Ghana en Nederland lagen. Ze vonden dit geweldig omdat ze geen idee hadden hoe de wereld eruit zag (ze dachten dat Nederland met de auto in 2 dagen te bereiken was). Kortom ik maakte prachtige dingen mee. Toch voelde ik me vooral lichamelijk maar ook mentaal steeds meer uitgeput raken. Ik had geen energie meer in m'n lichaam en merkte dat ik hierdoor weinig plezier meer had in het werk. Ik probeerde plezier te maken en te genieten maar het lukte me niet meer goed. De kinderen vochten letterlijk om ook maar een vinger van je vast te mogen houden, of om je haar te mogen vlechten en deden elkaar maar ook vaak onbewust daar mij pijn mee. Dit vond ik confronterend. Op een gegeven moment liep ik overdag vaak gewoon rond met aan elke hand 5 kinderen en merkte ik dat ik geen plezier meer had. Het erge vond ik dat de oudere kinderen op het project dit doorhadden, ze vroegen dan "Ben je gelukkig?". Ik antwoordde "ja", maar dan zeiden ze "nee je bent niet gelukkig ik zie het aan je". Dat raakte me erg. Ik wilde heel graag iets ondernemen en wat leuks met de kinderen doen maar had er simpelweg geen energie voor. Ik voelde me niet goed bij het idee om hier nog 2 weken te blijven en totaal niet meer te kunnen genieten maar elke dag misschien wel met tegenzin op te staan. De begeleidster in Ghana stuurde ik een berichtje dat het voor mij het beste voelde als ik naar huis zou gaan. Zij kwam mij toen opzoeken en we hebben een goed gesprek gehad. Zij begreep mij goed en zei heel mooi "Your heart wants it but your body says no" en dat was precies hoe ik me voelde. Ik voelde mij dan ook het beste bij de beslissing om naar huis te gaan. De laatste dagen op het project heb ik geprobeerd alles eruit te halen wat erin zit. Ik hielp met de examens nakijken, probeerde ze wat Engels bij te spijkeren en deed mee aan een voetbalwedstrijd/toernooi. Ik genoot van de mooie momenten met de kinderen en voelde me heel dankbaar dat ik dit mocht meemaken. Ook heb ik met de lokale begeleider op het project besproken wat ik het beste met het opgehaalde geld kon doen. Hij was heel dankbaar dat de mensen in Nederland wilde helpen en hij vertelde mij dat het lege gebouw op het terrein zonder dak een nieuw schoolgebouw moest worden. Nu kregen er kinderen les in het hoofdgebouw waar ik sliep en wat eigenlijk meer voor de kinderen is om te kunnen spelen. Als ik naar de keuken wilde komen moest ik eerst door twee schoolklassen heenlopen, zo krap was het. Hij gaat foto's sturen van het gebouw als het af is. Daarnaast wil ik alle mensen in Nederland en in Ghana bedanken die mij gesteund en geholpen hebben. Ondanks dat het aan de ene kant voelt als falen ben ik ook trots op mezelf. Ik heb gelachen, gehuild, geleerd en genoten. Ik heb de mooiste en prachtigste momenten meegemaakt en had ze voor geen goud willen missen. De kinderen blijven voor altijd in m'n hart en ik hoop oprecht nog een keer terug te komen naar Ghana en het project. Deze ervaring pakt niemand me meer af! Bedankt voor alles!

Lisanne

p.s Ik hoop nog wat foto's te kunnen posten!

Reacties

Reacties

Marco en Eline

Lieve Lisanne,

Wat een mooi bericht zeg, goed verwoord hoe het allemaal gegaan is!
Wij zijn trots op je en inderdaad, deze ervaring pakt niemand je meer af!

Liefs van Marco, Eline, Jesper en Julia

Albert

Ha lisanne. Inderdaad een verrassend bericht. Maar altijd goed om je gevoel te volgen meid! Ook al korter dan gepland blijft het ongetwijfeld een mooie blijvende herinnering. Veel plezier weer in Nederland!

De buurtjes

Super dat je dit avontuur bent aangegaan en je hebt er sowieso veel van geleerd. Je moet altijd je gevoel volgen en je mag trots zijn op wat je allemaal hebt gedaan. Dit neemt niemand meer van je af.

Dikke knuffel van ons xx

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active